Dark Times #7: Parallels #2 z 5

Dziewiętnaście lat przed bitwą o Yavin

Ze smutkiem, już na wstępie muszę przyznać, że pierwszy raz poczułem niedosyt po lekturze "Mrocznych czasów". W drugim zeszycie opowieści "Paralele" leży niemal wszystko, począwszy od okładki, poprzez historię, a skończywszy na rysunkach. Okładka jest jak każdy widzi, lecz czy można się domyśleć, że przedstawia ona Crys Taanzer? Niedobra zapowiedź tego, co nas czeka w środku...

Poprzedni odcinek zakończył się dramatyczną ucieczką kilkorga członków załogi Uhumele i pochwyceniem przez Imperium, Janksa. Co w związku z tym? Nic. Praktycznie żadnej wzmianki (poza jedną mało wysublimowaną) na temat utraconego towarzysza, a wypada przypomnieć, że jeszcze w poprzedniej przygodzie wszyscy bohatersko walczyli o życie córki Greenbarka. Porażka na całej linii. Jest za to emocjonalny dół Bomo i trudno mu się dziwić, bowiem tragiczny finał poszukiwań córeczki, musiał pozostawić trwały ślad na psychice. Nie on jeden na pokładzie musi mierzyć się ze swą przeszłością. Osią zeszytu jest historia Crys Taanzer i przyczyna jej nienawiści w stosunku do zakonu Jedi. Niełatwo mi było wejść w macierzyńskie problemy tej postaci, zwłaszcza, że motyw dziecka oddanego w służbę zakonu, przerabiano już kilkakrotnie. Życie jej nie oszczędzało, lecz skierowanie nienawiści na Jedi traktuje jako tani chwyt ze strony scenarzysty. Bynajmniej opowieść Crys jest rozwojowa, gdyż nie wszystko potoczyło się w rzeczywistości tak, jak to sobie wyobrażała. Tego dowiadujemy się z równolegle toczącej się opowieści o grupie młodzików uratowanych przez mistrza K'kruhka. Na razie "bawią" na idyllicznej planecie, ale już wkrótce wydarzenia upomną się o nich.

Ponadto pociągnięto wątek tajemniczego ładunku Uhumele. Targ, którego podejmuje się kapitan Heren jest nieprzemyślany i samobójczy, czyli ponownie mój ulubiony scenarzysta daje ciała. Historyjka wydaje się pisana na chybcika i ciężko się nią emocjonować, przynajmniej na tym etapie jej rozwoju.

Pośpiech towarzyszył również przy tworzeniu rysunków. Można było płakać na opóźnienia pierwszych zeszytów autorstwa niezrównanego Douga Wheatleya, ale ten konsekwentnie stawiał poziom ponad wszystko. Dave Ross zaczyna się spieszyć i to widać po nierówno kreślonych postaciach głównych bohaterów, a także po olewaniu tła (opowieść przy cafe i mistrz K'kruhk na sawannie). Mimo szaleńczych starań i uproszczeń Ross nie zdążył i... ostatnie cztery strony zostały narysowane przez niejakiego Lui Antonio. Wyglądają niczym kiepski żart i przypuszczam, że pierwsze z brzegu bardziej uzdolnione plastycznie dziecko narysowałoby lepiej. Czasami jak coś redaktorzy "karej kobyły" wymyślą, to tylko idzie się wybrać do monopolu. Nie można było zaczekać tydzień z wydaniem zeszytu i dać rysownikowi czas, by opowieść była spójna wizualnie?

Żeby tylko nie psioczyć, to i pośród rysunków znalazłem coś miłego dla oka, czyli jedną planszę przedstawiającą atak droidów bojowych. Zawsze wyglądały niegroźnie, groteskowo i daleko im do takich przerażających konstrukcji jak szkieletowa wersja T-800, ale o dziwo Ross potrafił im nadać pewien odhumanizowany charakter.

Kolejne zeszyty "Dark Times" stanowiły zawsze pierwszą lekturę z paczki komiksów Star Wars, bowiem były synonimem jakości. Wierzę, że za miesiąc okaże się, że siódmy zeszyt stanowił drobny wypadek przy pracy...

Tytuł: Star Wars: Dark Times: Parallels #2/5 (Star Wars: Republic #90)
Scenariusz: Mick Harrison
Rysunki: Dave Ross i Lui Antonio
Okładka: Zack Howard
Kolory: Alex Wald
Wydawca: Dark Horse Comics, listopad 2007