Zam Wesell

27 lat przed bitwą o Yavin

Gdy premierę swą w 2002 roku miał "Atak klonów", wielu fanów żądnych było wiedzy na temat dwóch nowych postaci uniwersum Star Wars. Łowca nagród Jango Fett i jego koleżanka po fachu Zam Wesell z wiadomych względów na ekranie więcej się nie pojawili, za to Dark Horse Comics cofnął się w czasie i uchylił nieco rąbka tajemnicy na temat przeszłości owej pary.

Komiks z Zam Wesell w tytule w rzeczywistości stanowi kontynuację opowieści rozpoczętej w historyjce "Jango Fett". Wykradając tajemniczą figurkę, Jango, nie zdawał sobie sprawy, jakie niebezpieczeństwo stanowić ona może w rękach zleceniodawcy. Radykał z planety Annoo, generał Ashaar Khorda, planuje uwolnić energię idola i tym samym wysadzić serce skorumpowanej Republiki... planetę Coruscant. Na przeszkodzie stają mu działający w interesie społecznym: Jango i Zam, a także oddelegowany z Rady Jedi, Mistrz Yarael Poof.

W tej nieco prostej fabularnie opowieści na plus wybija się ukazanie specyficznej zażyłości, łączącej parę bohaterów. Jango i Zam z racji wykonywanego zawodu są samotnikami, ale chemia ciągnie ich ku sobie. Ratowanie świata w czynie społecznym, będące czymś niezwykłym dla profesji łowcy, stanowiło udany pretekst do działania i przebywania w swym towarzystwie. Szkoda tylko, że relacja zbudowana przez Rona Marza nijak ma się do tego co ujrzeliśmy w filmie, gdzie Jango z zimną krwią pozbył się Zam Wesell. Nim to jednak nastąpiło Zam stara się być damą i delikatnie kokietuje partnera. Ten zaś dorobił się dziecka z próbówki i z trudem radzi sobie w roli dżentelmena. Ważne, że facet się starał, przynajmniej w komiksie.

Komiks "Zam Wesell" miał za zadanie nie tylko przybliżyć nam relacje zachodzące pomiędzy parą łowców, ale miał również wyjaśnić okoliczności w wyniku których w Radzie Jedi pokazanej w "Ataku klonów" zabrakło mistrza Yaraela Poofa. Rzeczywisty powód, dla którego wyleciał był prozaiczny - zadecydowało zbytnie podobieństwo do klonerów z Kamino. Trzeba było tylko dorobić do tego odpowiednią historię i to, że żywot zakończył chwalebnie jest jedynie zasługą Rona Marza.

Tym co odróżnia komiks z Zam od tego z Jango w tytule, to także nazwisko rysownika. Kreska Teda Naifeha nie odbiega od standardów, solidne rzemiosło, które wstydu nie przynosi. Do tego kolory nałożone przez legendę branży, czyli Dave'a Stewarta. Mimo wszystko oprawa graficzna w mej ocenie wypada nieco gorzej od poprzednika, który był rysowany mniej sztampowo.

W Polsce komiks ukazał się niedługo po amerykańskiej premierze. Wydany został przez zaczynające wówczas swą przygodę z komiksami (krótką, ale efektowną) wydawnictwo Amber. Twarda lakierowana okładka i porządny papier kredowy sprawiały, że było to wydanie bardzo efektowne, ładniejsze od oryginalnego.

Fabuła: 6/10
Grafika: 5/10